Door stadsdominee Tom de Haan in reactie op de Nashville Verklaring
Twee dingen doe ik liever niet: 1 meegaan in tegenstellingen en 2 met Bijbelcitaten strooien. Maar nu doe ik ze toch. Op hoop van zegen.
1) Ik hoop dus dat dit overwaait. Wanneer straks blijkt dat het een achterhoedegevecht is binnen kerken die bang zijn geen bestaansrecht meer te hebben als ze niks meer veroordelen. Maar de opstellers en ondertekenaars van de Nashvilleverklaring veroordelen wel kwetsbare mensen in naam van God en de bijbel. Zelfs – of misschien wel het hardst – onder hun eigen leden. En dat kan ik eigenlijk niet aanzien. Stel je eens voor dat je niet alleen tot de ontdekking komt dat je verliefd wordt op mensen van je eigen geslacht, of dat het je niet lukt om jezelf thuis te voelen in je eigen lichaam, maar dat je in die kwetsbaarheid ook nog eens het negatieve eindoordeel van je eigen kerk, namens God te horen krijgt. Dat is wat deze verklaring op dit moment doet. Zo verdwijnt voor die medemensen wel echt de grond onder je voeten. Veel jonge mensen overleven dat letterlijk niet. Een kerk zou mensen moeten oproepen tot het wáre leven, niet tot een wanhopige dood.
2) Dus, nu het nodig is, dan maar een stukje bijbel. Iets wat Jezus gezegd heeft, volgens het evangelie van Matteus, uit hoofdstuk 22. Zijn collega evangelisten Marcus en Lucas schrijven het trouwens net weer een tikje anders. Dus ik kies de versie die mij het beste uitkomt. Dat is dus helemaal niet objectief van mij. Maar dat maakt mij niet uit:
‘Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. 38Dat is het grootste en eerste gebod. 39Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. 40Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’ (Nieuwe Bijbelvertaling)
Mijn grote persoonlijke inzicht hierbij is, dat de opdracht misschien wel eens zou kunnen zijn, niet zozeer om heel hard van ándere mensen te gaan houden (natuurlijk ook prima), maar dat de grootste uitdaging misschien wel is om van jezelf net zoveel te houden, als je ook van anderen kunt houden. Liefde, of van jezelf houden is namelijk nog even iets anders dan egoïsme, egocentrisme, narcisme, of zelfoverschatting. Daaraan lijkt in onze tijd geen gebrek. Maar van jezelf houden is zoiets als met jezelf ‘in het reine zijn’. Dat is voor ieder mens een opdracht. Voor sommigen is het ‘uit de kast komen’ een eerste of hele belangrijke en levensgevaarlijke stap daarin. In elk geval is het voor elk mens zolang je leeft een work-in-progress. Een kerk is er om elkaar als mensen op die weg te dragen en te steunen, in het geloof dat God al van ons houdt en dat hij of zij ons daar de vrijheid voor heeft gegeven. Om Jezus’ wil.